De tentoonstelling is minder een vorm van gecodificeerde representatie die geërfd is van institutionele ruimtes; het is een omstandigheid, een zone van ontmoetingen en bijeenkomsten van mensen en hun interacties. Wat er bij deze gelegenheden gebeurt, is een reeks onoplettendheden, van de bezetting van een podium waar de sprekers een onderwerp inzetten dat bedoeld is om volledig vrij te zijn —'je doet maar wat je wilt' is de enige richtlijn van het project— en waarvan het gebruik een weloverwogen begrip oplevert. Het onderwerp, het voorstel, heeft de neiging een blijvend effect te hebben op degenen die het delen (een herinnering!); en het evenement krijgt dan de waarde van een viering: een unieke en onvervangbare organisatie, geboren uit de verantwoordelijkheid van al diegenen die de festiviteiten organiseren. Het creëren van een gelegenheid om hen te verwelkomen zorgt ervoor dat de wensen van de betrokkenen als serieus en echt worden gezien, en eerder worden geëerd dan gelegitimeerd. Al deze mensen komen samen in de bevestiging van vrije expressie, in een oefening die de echte wereld kan weerspiegelen, uitdrukken, schetsen, uitbeelden —zo niet confronteren— en dat het door deze actie mogelijk is om op zijn minst een klein deel van die wereld te begrijpen; dat deze gelegenheid het mogelijk maakt om er een enkel beeld van te produceren, waardoor een wereld zich langzaam kan uitbreiden. En dat voorbij deze intellectuele striptease een project gewoon dat is, en dat we na afloop allemaal terugkeren naar de complexe en onopgeloste waas van onze mysterieuze toestand.