Home is something. Een plek waar je kunt ontsnappen aan de wereld en helemaal jezelf kunt zijn. Als we het geluk hebben zo'n plek te hebben—een dak boven ons hoofd en muren die ons warm houden—kunnen we die vullen met spullen, hem gezellig maken, vullen met verhalen die ons dierbaar zijn, die ons geruststellen—en zelfs met bloemen die we speciaal voor die gelegenheid hebben geplukt. Daar blijven ze een tijdje staan, totdat het stof ze bedekt. 
       Als een afbrekend middel wordt stof als fysiek schadelijk beschouwd: 
het houdt vocht vast, veroorzaakt oxidatie, dringt door in textielvezels en verandert pigmenten. Het is esthetisch storend of een teken van verwaarlozing en vereist ook voortdurende inspanningen om het te verwijderen. Stof wordt beschouwd als een vreemd lichaam, een stille bedreiging, een symbool van het verstrijken van de tijd. Het onthult nauwkeurig bepaalde gewoonten die we hebben met betrekking tot voorwerpen: die we vaak gebruiken en slechts gedeeltelijk laten bedekken, die we gewetensvol afstoffen, en andere die beladen zijn met herinneringen die ons verhaal vertellen, tentoongesteld, dan vergeten, soms herontdekt, of heimelijk achtergelaten op een trottoir, teruggestuurd in een pakket, verkocht op een rommelmarkt, opgeslagen, verloren…
       Het moeizame werk van het bestrijden van stof helpt onvermoeibaar om het object in een vaste vorm te stabiliseren, idealiter tijdloos, in een soort geklimatiseerde eeuwigheid. Maar deze operatie is ook een fictie van zuiverheid. Stof herinnert ons eraan dat objecten poreus, levend en gesitueerd zijn. Daarom is quarantaine een van de belangrijkste principes van preventief behoud: gecontroleerde atmosferen, luchtdichte vitrines, regelmatige reinigingsprotocollen, inerte materialen. 
       Deze strijd tegen stof roept 
een ethische en filosofische vraag op: wat behouden we precies door stof systematisch te verwijderen? Het object in zijn oorspronkelijke staat?